Van 2005 tot 2012 heb ik voor het eerst met Maaike en Marjon samengewerkt, toen ik op een residentiele voorziening voor jeugdzorg ging werken. De jongeren daar werden behandeld voor de gevolgen van het opgroeien in een onveilige thuissituatie.
Wat ik het fijne vond aan onze samenwerking toen, is dat we altijd heel gericht keken naar wat de jongeren en hun gezin nodig hadden. Daarin ging het ons vooral om de ervaren last, de beleving van degene met de hulpvraag. We gingen aan de slag met waar jongeren en hun gezinnen vast liepen en zetten er met elkaar de schouders onder om de situatie daar waar mogelijk te helpen verbeteren.
In 2021 werd ik leidinggevende op een andere jeugdzorglocatie binnen dezelfde organisatie. Van 2017 tot 2025 heb ik zelfs de praktijk helemaal verlaten om les te gaan geven aan de toekomstige (jeugd-)hulpverleners aan de opleiding Social Work van de Hogeschool Rotterdam. Hier gaf ik vooral les over het opgroeien in (on)veilige thuissituaties en de gevolgen daarvan. En hoewel ik dit met veel plezier heb gedaan, miste ik het werk in de jeugdzorg. Het was met name theoretisch en te weinig “poten in de klei” voor mij. Ik miste het directe contact met de jongeren en hun netwerk. Toen de mogelijkheid ontstond om weer met Maaike en Marjon te werken, hoefde ik dan ook niet lang na te denken.
Hoewel ik goed kan luisteren en kan uitleggen hoe sommige dingen werken, ben ik ook een “doener”. Vaak is praten alleen niet de enige manier om ergens in te groeien en helpen andere activiteiten zelfs meer of aanvullend. Je zult mij tegenkomen in het directe contact met jongeren en de rest van hun netwerk.